Tag: operacja

Dynamiczny rozwój medycyny i postęp technologiczny, pozwolił na pojawienie się nowej metody stosowanej w chirurgii, stanowiącej konkurencją dla klasycznej laparotomii (nacięcia jamy brzusznej). Jedną z najnowocześniejszych technik chirurgii małoinwazyjnej stało się leczenie laparoskopowe. Początkowo metoda ta wykorzystywana była wyłącznie w celach diagnostycznych, do badania narządów wewnętrznych w jamie brzusznej oraz pobierania wycinków do badania histopatologicznego. Obecnie laparoskopia jest standardową metodą leczenia wielu chorób.

Laparoskopia (laparos – otrzewna, skopia – wzierniowanie) jest to wziernikowanie jamy brzusznej za pomocą laparoskopu wprowadzonego przez powłoki brzuszne. Laparoskop to najważniejsza część sprzętu, umożliwiająca oglądanie powierzchni operacyjnej, składa się z teleskopu, kamery umożliwiającej oglądanie narządów wewnętrznych w powiększeniu na monitorze oraz źródła światła. Do wnętrza jamy brzusznej przy zabiegu laparoskopowym wprowadza się przez powłoki także mikronarzędzia chirurgiczne, za pomocą których można nacinać, pobierać i usuwać fragmenty chorych tkanek czy narządów. W celu umieszczenia sprzętu wykonane zostaje niewielkie nacięcie (kilka milimetrów), jama brzuszna zostaje wypełniona gazem (dwutlenkiem węgla), aby powłoki nie opadały podczas wykonywania zabiegu, a poszczególne narządy były dobrze widoczne. Chirurg patrząc w monitor operuje mikronarzędziami. Zabieg wykonywany jest w znieczuleniu ogólnym.

Obecnie wiele operacji przeprowadzanych jest metoda laparoskopową, do najbardziej popularnych należą: usunięcie pęcherzyka żółciowego (cholecystektomia) oraz usunięcie wyrostka robaczkowego (apedektomia). Laparoskopia stosowana jest także m. in. w przypadku usuwania guzów jelita grubego i odbytnicy, torbieli wątroby, przepuklin brzusznych, a także w chorobach wątroby, operacjach ginekologicznych i urologicznych.

Niewątpliwą zaletą leczenia laparoskopowego jest mała inwazyjność stosowanej metody. Podczas zabiegu pacjent traci zdecydowanie mniej krwi niż podczas tradycyjnej operacji, co wiąże się z niższym ryzykiem wystąpienia komplikacji kardiologicznych oraz zakażeń. Ponadto po zabiegu laparoskopowym pacjenci odczuwają mniej pooperacyjnych dolegliwości bólowych, szybciej wracają do formy sprzed zabiegu, co wpływa na krótszy czas hospitalizacji po operacji. W porównaniu z laparotomią, jest to zabieg oszczędzający, w którym wykonywane jest niewielkie cięcie, w związku z czym blizna po operacji jest niewielka, dając tym samym lepszy efekt estetyczny.

Tak jak każda interwencja chirurgiczna również i laparoskopia wiąże się z ryzykiem wystąpienia powikłań, jednak pojawiają się one zdecydowanie rzadziej niż w przypadku klasycznej operacji. Największy zarzut, jaki stawiany jest tej metodzie, związany jest z ryzykiem zainfekowania jamy otrzewnej, a także ryzykiem uszkodzenia narządów wewnętrznych oraz naczyń jamy brzusznej. Powikłania po zabiegu mogą być także związane z wytworzeniem odmy brzusznej.

Bezwzględnym przeciwwskazaniem do wykonania laparoskopii jest rozlane zapalenie otrzewnej oraz niewydolność krążeniowo-oddechowa. Do względnych przeciwwskazań zalicza się: niestabilną chorobę wieńcową, przebyty zawal serca, nadciśnienie tętnicze, zaburzenia rytmu, duża liczba wykonanych operacji jamy brzusznej (ze względu na możliwość występowania zrostów), podeszły wiek oraz zaawansowana ciąża.

Warto wspomnieć, iż laparoskopia początkowo wykorzystywana była wyłącznie do celów diagnostycznych oraz w celu pobierania wycinków do badania histopatologicznego. Jako metoda diagnostyczna wykorzystywana jest nadal. Wskazaniem do diagnostyki laparoskopowej są, m. in.: choroby wątroby, choroby śledziony, wodobrzusza, niepłodności u kobiet, endometriozy, zapalenia narządów miednicy mniejszej. Diagnostyka laparoskopowa wykorzystywana jest także w celu oceny zaawansowania chorób nowotworowych (u chorych, u których już zdiagnozowano nowotwór), diagnostyki ostrego brzucha czy chorych z niewyjaśnionym, przewlekłym bólem brzucha.

Leczenie laparoskopowe znajdują coraz szersze zastosowanie, jest to zdecydowanie mniej obciążająca dla pacjenta metoda. Małe cięcie, mniejsza liczba powikłań i mniejszy stres związany z zabiegiem operacyjnym powoduje, że pacjenci coraz bardziej zainteresowani są stosowaniem tej metody w procesie leczenia

Zespół redakcyjny pacjentinfo.pl

Artykuł powstał na podstawie informacji ogólnodostępnych. Nie zastępuje konsultacji lekarskich i nie jest poradnikiem samodzielnego leczenia.